Սանթրյան Վ. – Էդուարդ Իսաբեկյանը և իր սաները – թերթ, «Հայաստանի Հանրապետություն», Ե., 19.05.2015

Posted on Հկտ 17, 2015 in Uncategorized

      ՀՀ ժողովրդական նկարիչ, պրոֆեսոր, Երեւանի պատվավոր քաղաքացի, ՀՀ պետական մրցանակի դափնեկիր Էդուարդ Իսաբեկյանը (1914—2007թթ.) Երեւանի գեղարվեստի ակադեմիայում դասավանդել է ավելի քան կես դար եւ այդ երկարաշարան տարիների ընթացքում ունեցել է մոտ 300 աշակերտ։ Այս մասին հայտարարվեց անցած շաբաթ օրը Երեւանի Մաշտոցի պողոտայի վրա գտնվող՝ Էդուարդ Իսաբեկյանի ցուցասրահում կայացած արարողությանը, որը նվիրված էր «Թանգարանային գիշեր» ծրագրին։
       Այդ ծրագրով այստեղ բացվեց «Էդուարդ Իսաբեկյանը եւ նրա աշակերտները» ցուցահանդեսը, ըստ որում, թանգարանի առաջին հարկում ցուցադրված էին մեծանուն վարպետի մի քանի սերունդ ներկայացնող սաների աշխատանքները՝ «երթը» գլխավորող Գրիգոր Խանջյանի գլխավորությամբ՝ Մկրտիչ Սեդրակյան, Սուրեն Սաֆարյան, Սարգիս Մուրադյան, Վահան եւ Սուրեն Խորենյաններ, Ռուբեն Հովնաթանյան, Արամ Իսաբեկյան եւ ուրիշներ, երկրորդ հարկում ինքը՝ վերպետն է իր «Ավարայրով» ու «Դավիթ Բեկով», «Գյուղացիների ապստամբությունը Հաղպատում» փառապանծ կտավով եւ էլ ավելի փառապանծ ու մեծաշունչ «Իգդիրի երեւելիներով»՝ հեղինակի՝ կյանքի վերջին շրջանի պոռթկումը, որն այդպես էլ անավարտ մնաց նրա տեսողության խանգարման հետեւանքով, իր մյուս կտավներով, որոնցից յուրաքանչյուրը կարող է ներկայանալի լինել աշխարհի ցանկացած թանգարանում, ցանկացած նկարչի կտավների կողքին։ Դիմելով հավաքվածներին, նկարչի որդին՝ Երեւանի գեղարվեստի ակադեմիայի ռեկտոր, գեղանկարիչ Արամ Իսաբեկյանը, ասաց, որ դեռեւս կենդանության ժամանակ են աշխատանքներ տարվել ցուցասրահը բացելու ուղղությամբ, եւ ինքը՝ նկարիչը, կատեգորիկ կերպով դեմ է եղել դրան։ «Բայց արդյունքում լավ կենտրոն է ստացվել, իմ ուզածն է ստացվել, եւ աստիճանաբար դառնալու է այն, ինչը ես ուզում եմ։ Այսինքն, որ սա չլինի զուտ ինչ–որ տեղ, որտեղ ցուցադրվում են Իսաբեկյանի գործերը։ Փառք Աստծո, դրանք լայնորեն, հատուկ սրահով ներկայացված են մեր ազգային պատկերասրահում, եւ եթե հարկ լինի, ավելի շատ կարող են ցուցադրվել։ Ուզում էի, որ այս ցուցասրահը նկարչի ընտանեկան հարկի նման մի տեղ դառնա, որտեղ կայանան զանազան իսաբեկյանական կամ այլ արարողություններ՝ հուշ երեկոներ, ուսանողների հանդիպումներ, ժամանակակիցների հավաք, որտեղ մարդիկ գան եւ արվեստի խնդիրներ շոշափեն»,–ասաց Արամ Իսաբեկյանը։
       Երեւանի գեղարվեստի ինստիտուտը ստեղծվել է 1945 թվականին, ու որպես դասախոս Մարտիրոս Սարյանի հետ հրավիրվել էր 31—ամյա Իսաբեկյանը, ու այդ շրջանում մեծ չէր վերջինիս եւ որոշ նկարիչ ուսանողների տարիքային տարբերությունը, ովքեր պատերազմից տուն էին դարձել նաեւ կիսատ մնացած մասնագիտական ուսումը շարունակելու մտադրությամբ։ Սարյանը զբաղվածության պատճառով հաճախակի բացակայում էր դասախոսություններից, ուստի ամբողջ ուսումնական գործընթացի ծանրությունը երիտասարդ Իսաբեկյանի ուսերին էր մնում։ Ու անցած այդ շրջանում չի եղել մեկ ուրիշը, որ այդքան շատ ուսանող ունենար։
       Եվ բոլոր ուսանողների հետ մտերմություն ուներ, բոլորի հետ արվեստի շուրջ ամենալայն խոսակցություններ ուներ, նաեւ՝ նստել—վեր կենալ գիտեր, իր փորձը սիրով էր փոխանցում ուրիշներին, ուրիշներին էլ սիրով ունկնդիր լինում։
       Չնայած ծանրաբեռնվածությանը, երկար տարիներ՝ (1967—1986թթ.) զուգահեռաբար եղել է Հայաստանի ազգային պատկերասրահի տնօրենը, եւ այդ ընթացքում զգալի է նրա աշխատանքը պատկերասրահը հարստացնելու, թանգարանային գործը նրանում կազմակերպելու ասպարեզներում։ Էդվարդ Իսաբեկյանի, ցուցասրահի եւ տվյալ ցուցադրության մասին խոսք ասացին գեղանկարիչներ Ռուբեն Ադալյանը, Խաչիկ Աբրահամյանը, արվեստաբան Վիգեն Ղազարյանը, Հայաստանի նկարիչների միության նախագահ Կարեն Աղամյանը։
         Ցուցասրահի տնօրեն Իրինա Իսաբեկյանը շնորհակալություն հայտնեց «Թանգարանային գիշերվա» մասնակիցներին՝ ասելով, որ սկիզբ ունեցած «Իսաբեկյանը եւ նրա աշակերտները» ցուցահանդեսն ունենալու է նաեւ շարունակություն։ Առաջիկայում տարբեր առիթներով կներկայացվեն մեծ վարպետի այլ աշակերտների գործեր։

http://www.hhpress.am/?sub=hodv&hodv=20150519_3&flag=am

Leave a Reply

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով