Էդ.Իսաբեկյանի արվեստը մի կիզակետ ունի, որից բխում են նրա մտածողության ու զգացողության և՛ ծուխը, և՛ բոցը. դա հայ ժողովուրդն է՝ իր ճակատագրով, իր ճանապարհի փուլերով, իր հայտնի և շարքային դեմքերով, իր բնապատկերով ու պատմությամբ: Այս թեման թելադրում է էպիկական ոգի և ոճ, որ խորապես հատկանշական են Իսաբեկյանի արվեստին: Նրա բնապատկերների իրականությունը երազային չէ: Այն նյութեղեն է, դա մեր հայրենի բնության, մեր կիրճերի, լեռների, գագաթների, հանդերի խստաշունչ տեսքն է: Այդ բնության որդիները նույպես խստաշունչ են, հրացայտ աչքերով, մկանուտ, ջղուտ բազուկներով, թանձր գանգուրներով, արծվենի հայացքով, ամուր կեցվածքների մեջ: Իսաբեկյանի բոլոր կտավները շնչում են պատմականությամբ: Նույնիսկ՝ ժամանակակից թեմաներով կերտվածները: Նրա նկարների գույներն ու երանգները հարազատ են մեր աչքին, մեր հոգուն, որովհետև գալիս են մեր արևակեզ բնությունից: Եթե կամենանք մի բառով բնութագրել Իսաբեկյանի գեղանկարչությունը, ապա դա կլինի ՀԱՅՐԵՆԱՇՈՒՆՉ բառը. հայրենիքով շնչող, հայրենիքով տոգորված արվեստ: Անորոշության և տարտամության նշույլներ չեք գտնի նրա կտավներում, ոչ՛ պեյզաժի, ոչ՛ դիմանկարի, ոչ՛ ժանրային կոմպոզիցիոն գործերի մեջ: Ամեն ինչ հստակ է նրա արվեստում, գունեղ, պինդ ու տեղին: Այս հատկությունները բնորոշ են նաև գեղանկարչի մտավոր ու զգայական աշխարհին: Հայրենի գրականությունը, որը նկարչի կարծիքով մեր ստեղծագործական ոգու ամենահարուստ արտահայտությունն է, շատ բանով է օգնել նրան՝ գեղանկարչության մեջ գտնելու իր՛ ճշմարտությունը, իր՛ խոսքը, իր՛ տարերքը: Դա նրան մեծապես հաջողվել է: Էդ.Իսաբեկյանի վաստակն արդի հայ կերպարվեստի մեջ իր ծանր կշռույթն ունի: Այդ վաստակի լավագույն նմուշները առմիշտ մուծված են հայոց մեծահռչակ արվեստի ոսկե գանձարանը:
Հրաչյա Հովհաննիսյան