«Sputnik Արմենիա» լրատվական գործակալության մամլո սրահում տեղի ունեցավ Հայաստանի գեղարվեստի պետական ակադեմիայի ռեկտոր Արամ Իսաբեկյանի ասուլիսը: Այն նվիրված էր երկու հիմնական հարցի. ի՞նչ է հարկավոր սովորեցնել 21-րդ դարի ուսանողին և Մաշտոց 7ա հասցեում գործող «Էդուարդ Իսաբեկյան» ցուցասրահի տարիներ տևող անմխիթար վիճակին:
Ինչպես նշեց Արամ Իսաբեկյանը, Գեղարվեստի ակադեմիայում, հատկապես վերջին տասը տարիներին, կրթությունը ժամանակակից չափանիշներին համապատասխանեցնելու ուղղությամբ լուրջ աշխատանքներ են տարվում և ակնհայտ արդյունքներ գրանցվում: Դրանք են՝ վերականգնվող և նորաստեղծ լաբորատորիաները, ձեռք բերվող սարքավորումները, դասախոսների մասնագիտական որակների բարձրացումը, նոր մասնագիտացումների և ուղղությունների ներդրումը: Բացի այդ, ստեղծվել են հարաբերություններ եվրոպական երկրների արվեստի մի շարք բուհերի հետ, ուսանողների փոխանակություններ են իրականացվում, նրանք մասնակցում են միջազգային մրցույթների: Ակտիվ աշխատանքներ են տարվում ակադեմիայի ցուցասրահում, կազմակերպվում են ուսանողների և դասախոսների ցուցահանդեսներ, ուշադրություն է դարձվում տարբեր մշակույթների հետ շփումներին (գերմանական, իտալական, ճապոնական և այլ), կազմակերպվում են վարպետաց դասեր, հանդիպումներ արտերկրի արվեստագետների հետ:
Արամ Իսաբեկյանն անդրադարձավ նաև ակադեմիայի Գյումրիի մասնաճյուղին, նշելով, որ այն բացվել է 1988-ի երկրաշարժից հետո՝ քաղաքում տիրող ծանր վիճակը փոխելու անհրաժեշտությունից, և ասաց, որ սպասելիքներն իրոք արդարացան:
Այն հարցադրմանը, թե նոր իշխանությունների կոռուպցիոն բացահայտումների մեջ իրենց տեղն ունեցան մի քանի բուհեր, սակայն Գեղարվեստի ակադեմիան անմասն մնաց դրանից. ինչպե՞ս է հաջողվել նրա շուրջ 25-ամյա ղեկավարման ընթացքում պահպանել այդպիսի վիճակ, Արամ Իսաբեկյանն ասաց. «Յուրաքանչյուր կառույց, ամեն օրգանիզմ ունի իր օրենքները: Մենք շատ ուրախ ենք, որ Հայաստանում կատարվում են փոփոխություններ և հուսով ենք, որ մտնում ենք արդարության մի շրջան, որտեղ կլինեն բազմաթիվ ձեռքբերումներ: Մեր ակադեմիայում արդարության և հավասարության զգացումը, միմյանց լսելու ցանկությունը, կոռուպցիայի բացարձակ բացակայությունը կա և միշտ է եղել: Այս տարի, ի դեպ, երկու ստուգում եղավ՝ ֆինանսների նախարարության և հարկային մարմինների կողմից, և որևէ խախտում չի հայտնաբերվել»:
Անդրադառնալով ակադեմիայի խնդիրներին, Իսաբեկյանն ասաց. «Մենք ներդրումների կարիք ունենք, որովհետև արվեստով զբաղվել ցանկացող երեխաների ընտանիքներն այդքան էլ հնարավորություն չունեն վճարովի համակարգում սովորելու: Ֆինանսական առումով թե՛ ակադեմիան, և թե՛ նմանատիպ արվեստի այլ բուհերն ունեն պետական աջակցության կարիք: Դա ընդունված է եվրոպական մի շարք երկրներում: Այսպիսի բուհերն աշխատում են պետական դոտացիայիով»:
Ինչ վերաբերում է «Էդուարդ Իսաբեկյան» ցուցասրահի տարիներ տևող անմխիթար վիճակին, ապա սա ամենացավոտ խնդիրն է Արամ Իսաբեկյանի համար, որի մասին տարիներ շարունակ խոսվում է տարբեր ամբիոններից, գրվում մամուլի հրապարակումներում: Զարմանալին այն է, որ առանձնապես մեծ գումարներ չպահանջող այս հարցը մնում է չլուծված: Ցանկության դեպքում ընդամենը ցուցասրահի տանիքի ու պատերի վերանորոգումն իրականացնելուց հետո կփրկվեն Երևան քաղաքին Արամ Իսաբեկյանի նվիրած Վարպետի 28 մեծարժեք գործերը, որոնք անձրևներից և առատ ձյան հոսքից ծեփաթափ ու բորբոսակալած պատերով ցուցասրահում ուղղակիորեն կանգնած են ոչնչացման եզրին. դրանցից շատերն արդեն իսկ վերականգնման կարիք ունեն: «Ինձ երբեմն հարցնում են, թե ինչո՞ւ նվիրեցի,- ասաց Իսաբեկյանն ու պատասխանեց:- Ես այս քաղաքում եմ ծնվել, մեծացել, սիրում եմ Երևանը, դրանից առաջ էլ Վանո Խոջաբեկյանի, Առաքել Առաքելյանի գործերն եմ նվիրել Ազգային պատկերասրահին»:
Էդուարդ Իսաբեկյանի թանգարանի ստեղծման որոշումն ընդունվել է 2003-ին: Ժամանակին ինքը՝ Վարպետը, դեմ է եղել դրան: Որդին փորձել է համոզել, որ դա համաժողովրդական սեփականություն կլինի, կդառնա մայրաքաղաքի մշակութային կենտրոններից մեկը, որտեղ ցուցահանդեսներ, հանդիպումներ ու քննարկումներ կկազմակերպվեն, նվեր Երևանին, որի պատվավոր քաղաքացին է Էդուարդ Իսաբեկյանը: Սակայն վերջինս ավելի լավ էր պատկերացնում մեր իրականությունը և գիտեր բոլոր այն դժվարությունները, որ ստեղծվելու էին հետագայում:
Ցուցասրահը բացվեց հիշյալ որոշումից տասը տարի անց, երբ քաղաքապետ դարձավ Տարոն Մարգարյանը: Մեկ տարի չանցած առաջ եկան տանիքի վերանորոգման հետ կապված խնդիրները, որ մինչ այսօր չի հաջողվում լուծել: Քաղաքապետարանի հետ 2012-ին կնքված երկկողմ պայմանագրի պարտավորությունները կատարվել են միայն նվիրատուի մասով՝ 28 նկարի նվիրատվություն, որոնց անվտանգության ապահովման պատասխանատուն քաղաքապետարանն է: Նվիրատուի կողմից կատարվել է նաև շուրջ 30 000 դոլարի ներդրում. տեղադրվել են ջեռուցման և անվտանգության համակարգեր: Քաղաքապետարանից իրականացվում է միայն ջեռուցման գումարի և երեք աշխատակցի աշխատավարձի հատկացում: Այս տարիների ընթացքում նվիրատուն քանիցս դիմել է քաղաքապետարան, սակայն միևնույն պատասխանն է ստացել՝ համապատասխան ֆինանսական միջոցների բացակայություն: Եվ սա ընդամենը մեկ տանիք վերանորոգելու համար: Իսկ թե որքան գումարներ են մսխվել զանազան անպետք բաների ու հաճույքի առարկաների վրա, հայտնի է ամենքին: Սա, ըստ Իսաբեկյանի, զուտ անտարբերության կամ իբր ֆինանսների բացակայության հետևանք չէ. «Նման սուբյեկտիվ մոտեցումը անձնական համակրանք- հակակրանքների վրա կառուցված արատավոր բարքերի ծնունդ է, այն գաղջ մթնոլորտի, որի մեջ ապրում էինք այսքան տարիներ»: Հիմնական պատճառն անձնավորված է: Մարդկային այն որակները, որով բնորոշվում է Արամ Իսաբեկյանի անձը՝ պարզ, շիտակ, անմիջական, ինչպես ինքն ասաց, հորից ժառանգած ոչ միայն նկարչական տաղանդը, այլև չհարմարվելն ու իշխանություններին չքծնելը, չէին կարող գնահատվել կամ ընդունելի լինել նախկինում: «Տեսել են, որ ակադեմիայում միշտ առաջընթաց կա, փորձել են իմ դեմ դավեր նյութել, սակայն չեն հաջողել, որովհետև միշտ մեծ աջակցություն եմ ունեցել դասախոսների և ուսանողների կողմից»:
Հիմա ժամանակները փոխվել են, նոր մթնոլորտ ու իրականություն է ստեղծվել: «Նոր քաղաքապետ Հայկ Մարությանի երդմնակալության ժամանակ խնդրի մասին ասացի նրան։ Հիմա երկրում նախընտրական իրարանցում է։ Հասկանալի է, որ դրա ժամանակը չէ, բայց հուսով եմ, որ հարցը շուտով կլուծվի, ու սրահը վերջապես կվերանորոգվի»,- ասաց Իսաբեկյանը։ Հասարակությունն էլ, ըստ նրա, կարծես ավելի պատասխանատու է դառնում միջավայրի, սեփական երկրի, արժեքների հանդեպ: Եվ սա հույս է բերում: Քաղաքական նոր իրավիճակը փոխում է նաև մարդկանց հոգեբանությունը՝ քաղաքային նոր իշխանություններից դրական սպասումներով: Մշակույթը, մշակութային օջախները ամենից շատ ունեն հոգածության կարիք, և քաղաքային նոր իշխանությունները չեն կարող աչք փակել վերոնշյալ պարզ և առանձնակի գումարներ չպահանջվող այս խնդրի վրա. մեկ տանիքի հիմնավոր վերանորոգում, որից կախված է Էդուարդ Իսաբեկյանի 28 գեղանկար աշխատանքների ճակատագիրը: «Ավելի թանկ բան չունեմ, քան իմ հոր և մոր ժառանգությունը. ես կազմակերպել եմ նրանց ցուցահանդեսները, տպագրել եմ նրանց ալբոմները, գրքերը: Սակայն այս նկարների պահպանումը միայն իմ մտահոգությունը չպետք է լինի: Սա մեր ժողովրդի, մեր քաղաքի սեփականությունն է, բայց քչերն են զբաղվում այդ հարցով: Ես կարծում եմ այս ժառանգությունը այնպիսին է, որ պատկան մարմինները, լրագրողները պետք է մտահոգվեն, հետամուտ լինեն հարցի լուծմանը: Երբ ցուցասրահը պատշաճ մակարդակի բերվի, մեր ընտանիքի կողմից լրացումներ կարվեն՝ նկարչին վերաբերող հետաքրքրական նյութերով»:Մելանյա Բադալյան
Բադալյան Մ. — Առանցքում՝ երկու խնդիր — թերթ, «Կրթություն», Ե., 19.12.2018
Posted on Մյս 29, 2019 in Uncategorized